Gelukkig zijn in een evenwichtige relatie: verliefdheid of liefde?
Als we praten over liefde, denken de meesten aan relaties en hartsaangelegenheden. Je kan liefde voelen voor je partner, je familie, je vrienden,... Je voelt dan een sterke affectie voor de ander. Toch mag het niet worden verward met verliefdheid. Wanneer je verliefd wordt, heb je de neiging om de ander te gaan aanbidden. Je ziet al het positieve in deze persoon en gaat deze idealiseren. Je creëert zo een beeld dat niet helemaal strookt met de werkelijkheid. Als je verliefd wordt, dan denk je dat de ander je gelukkig kan maken. Maar eigenlijk wil je enkel een leegte opvullen. Verliefdheid is nog geen liefde, het is een verlangen naar iets wat je mist. En je denkt dat iemand dat gemis kan aanvullen. Verliefdheid komt vaak voort uit een gevoel van leegte. Je wil niet langer alleen zijn en leeft zo in de illusie dat samenzijn met de ander de eenzaamheid zal doen verdwijnen. Heb je je wel al eens afgevraagd of verliefdheid wel echte liefde is? Of is het enkel het gebrek aan liefde bij jezelf dat ervoor zorgt dat je verliefd wordt op die ene?Velen onder ons zijn op zoek naar aandacht, gezelschap, affectie, seks,... omdat we ons niet geliefd voelen. Het is moeilijk om jezelf te accepteren en jezelf graag te zien. Als je deze liefde niet kan voelen voor jezelf, ga je op zoek naar iemand die je net datgene geeft waar je je beter door voelt. Wat hier het grootste probleem vormt, is dat je helemaal afhankelijk wordt van de ander. Je voelt je enkel gelukkig met je partner. Hij of zij zorgt ervoor dat je je goed voelt, dat je je geliefd voelt. En dan wil je je graag binden, je wil je verbinden met dit gevoel. Je wil dat (valse) gevoel van gelukkig zijn niet meer kwijt. Door het aangaan van een relatie denk je dit gevoel te kunnen verzekeren. Je voelt je verbonden met de ander. Maar eigenlijk ben je gewoon gebonden. Je bent compleet afhankelijk van de ander in je geluk. Klinkt het niet beangstigend dat iemand anders verantwoordelijk is voor jouw geluk, dat je dit zomaar uit handen geeft?
Mensen hebben de neiging om te 'grijpen' in relaties. Ze willen de ander zo sterk vasthouden om toch maar niet te verliezen. Die ander is immers nodig voor het in stand houden van het gevoel van geluk. Relaties kunnen daardoor beklemmend en verstikkend beginnen aanvoelen, waardoor het gevoel van vrijheid verdwijnt. Het is een hele zware opdracht, verantwoordelijk zijn voor iemand anders geluk.
Stel je eens voor hoe dat voelt. Iemand wil je 'hebben'. In het begin kan dit best spannend zijn en het streelt je ego, maar na een tijdje wordt het duidelijk dat de ander niet meer zonder je kan. Zijn of haar geluk is afhankelijk van jou. De angst om kwijt te raken wordt groter, waardoor je partner zich steeds meer gaat vastklampen. Hij of zij wil jou niet kwijt, omdat je namelijk iets erg belangrijks invult.
Als jij dit niet (meer) zo voelt, komt je vrijheid in het gedrang. Je relatie wordt dan een verplichting. De ander neemt steeds meer je ruimte in en neemt je vrijheid om te bewegen af.
De ander kan jou ook gaan idealiseren, waardoor je de neiging hebt je anders te gaan gedragen. Je minder fijne kanten worden niet gezien en na verloop van tijd ga je deze verbergen. Je wil immers niet van je sokkel vallen. Sommige relaties gaan zo wel een tijdje mee.
Als dit gevoel van beide kanten aanwezig is, kan een relatie best lang standhouden. Beide partners vullen immers mekaars leegte in.
Relaties gaan vaak stuk doordat één van beide partners het gevoel heeft zijn eigenheid te verliezen. En die eigenheid hangt ook hier samen met vrijheid. Je verliest de vrijheid om jezelf te zijn in een relatie. Als je geen energie meer hebt om je aan te passen, komt er een einde aan de relatie.
De verliefdheid, waar ze ook op was gebaseerd, is verdwenen. Het ego wordt niet meer gevoed, het gebrek aan liefde wordt niet meer aangevuld, het ideaalbeeld van de ander valt aan diggelen.
Is er in zulke gevallen wel sprake van liefde, van een hartsverbinding? Neem je de ander wel voor wie hij of zij is? Ben je in staat om je eigen leegtes in te vullen, zodat je niet afhankelijk raakt van de ander? Sta je elk apart, als individu, in een relatie? Vul je mekaar aan en deel je iets, waardoor je een geheel vormt?
De sleutel om tot een evenwichtige relatie te komen is jezelf accepteren en graag zien. Zorg dat je niet aan jezelf twijfelt en dat je zelf in staat bent om je gemis aan bepaalde zaken in te vullen. We zijn allen mens en natuurlijk hebben we allemaal wel nood aan wat affectie en genegenheid. Alleen mag de nood aan iets geen reden zijn om een relatie aan te gaan. Zo beroof je de ander, door jouw eigen verlangen, van vrijheid en ruimte.
Als je vanuit de liefde voor jezelf ook de ander graag kan zien, dan zit het goed. Als je jezelf hebt geaccepteerd, met al je positieve en minder positieve kantjes, dan kan je de ander ook aanvaarden in alle eerlijkheid.