Van Zielsconnectie naar Zielsliefde: Wanneer connectie onrust brengt
Echte liefde geeft rust, geen paniekIn consulten merk ik vaak hoe mensen overspoeld worden door een gevoel van connectie. Maar heel vaak gaat dit ook gepaard met onrust. Vooral als de ander niet snel genoeg reageert, of zijn of haar gedrag voor onduidelijkheid zorgt. Als er stilte valt, of het contact niet voldoende beweegt, ontstaat er paniek. De ander moet iets doen, zeggen of tonen, anders lijkt de verbinding te verdwijnen.
Ik zie dat velen op zo’n momenten reageren vanuit een gevoel van leegte, gemis of innerlijke onrust. Dat wat ze liefde noemen lijkt een nood naar erkenning en geruststelling. En dan vraag ik me af of het echt om die persoon gaat. Je zou kunnen zeggen, gezien vanuit een zielsconnectie, dat het effectief gaat om die ene persoon, omdat die net dat pijnlijk en onzeker stuk aan kan raken. Dat de client net op die ene persoon ‘aan’ gaat als het gaat om bevestiging, maar door het uitblijven van duidelijkheid of consistentie de pijn in dat stuk wordt aangeraakt. Liefde wordt dan eigenlijk een vorm van gekozen worden, van niet alleen zijn, van letterlijk verbinding voelen. Alleen is het vaak zo dat die verbinding dan een ander ‘leeg’ stuk invult, en dat is nu net waarom het niet stroomt, of heel erg gaat wringen.
Een diepere zielsliefde brengt rust, een soort van thuiskomen. Een ontspanning waardoor er net geen behoefte is aan trekken of wachten, omdat er diep binnenin gevoeld wordt dat alles al goed zit, dat er niets meer hoeft te gebeuren.
De pijn van afhankelijkheid
Het aantrekken en afstoten komt uit onrust, niet uit liefde
Ik denk dat dat de reden is waarom zoveel mensen elkaar weer wegduwen. Het aantrekken en afstoten komt uit de onrust, niet uit de liefde. Zolang er onrust is in jezelf en je zoekt naar iets wat jou kan bevestigen, wat jou ervan kan overtuigen dat je waardig bent, dat je liefde krijgt, blijft er beweging. En die beweging is niet altijd positief, ze maakt afhankelijk. Ze maakt jou afhankelijk van de ander, omdat deze persoon iets voor jou moet doen. Want de leegte in jezelf blijft trekken, blijft zoeken, blijft verlangen.
En elke keer als de ander reageert, krijg je een soort van kick. De opluchting dat de ander er nog is, dat je niet vergeten bent, dat je belangrijk bent. Maar dat is geen liefde. Dat is de angst die heel even stopt. Om daarna weer boven te komen.
In mijn werk hoor ik het zo vaak. Vrouwen en mannen die in paniek raken na enkele dagen stilte. Die wanhopig zoeken naar contact, bevestiging, tekens. Ze noemen het een zielsconnectie. En dat kan best zijn. Maar zolang de ander niet vrij is vanbinnen, blijft het trekken. En blijft het vaak ook botsen.
Het verslavende patroon
Van genegeerd worden naar een rush van liefde… en weer terug
Het is haast verslavend, dat trekken en dan weer loslaten. Het laat ons rondjes lopen. Van genegeerd worden naar een rush van liefde en erkenning, om dan weer net niet gezien te worden.
Het is opvallend hoe velen vanuit een zielsconnectie dit meemaken. Het zoeken naar betekenis bij de ander, een reden om te bestaan, een zoeken naar waarde.
Onze ‘Cheiron’ oerwonde speelt hierin een belangrijke rol. We willen namelijk heel graag dat de ander dat stuk verzacht, maar meestal gebeurt net het omgekeerde.
Heb je bijvoorbeeld Cheiron in Stier (net zoals ik), dan kan het aantrekken/afstoten sneller opkomen als jouw zelfwaarde wordt geraakt. Ieder heeft daarin zijn eigen thema, zoals gehoord worden, gezien worden, of recht van bestaan voelen.
Liefde in stilte
Liefde groeit vanzelf, ook in stilte
Wat ik heb geleerd, en wat ik anderen probeer mee te geven, is dat liefde zuiver mag voelen. Zonder trekken, zonder afhankelijkheid. Zonder angst. Liefde is daar waar niets hoeft te worden ingevuld. Uiteraard kunnen we helen binnen een verbinding, en via de ander, maar dan wel als een versterking van de groei in onszelf, dankzij de aanraking van de ander.
Het gedrag of de energie van de ander bevestigt dan net dat stuk wat je eigenlijk al gevonden hebt in jezelf: rust, geloof, vertrouwen. Het laat je voelen dat je daar helemaal in mag gaan staan.
Ik geloof dat liefde niet verdwijnt. En dat een echte connectie blijft, ook in stilte. Liefde groeit vanzelf, natuurlijk, rustig. Zonder manipulatie. Zonder zoeken naar houvast. Het ontstaat vanuit een bepaalde rust, en een weten. En dat kan niet bestaan als je de ander gebruikt om iets in jezelf op te vullen, of als je van de ander bepaald gedrag verwacht wat jou zou moeten geruststellen, of verder helpen.
De leegte opvullen
Ik wil gekozen worden in vrijheid, niet omdat ik iets oplos
Ik heb relaties gekend waarin ik die rol wel speelde. Ik was beschikbaar en aanwezig, net omdat de ander leegte voelde. En omdat ik nog een eenzaam en onzeker stuk had in mezelf, ging ik iets bij de ander invullen, om te voelen dat ik nodig was, dat de ander mij nodig had.
Toen ik vorig jaar door een intens persoonlijk stuk ging besefte ik dat ik niet wil dat iemand naar mij toe beweegt omdat iets anders niet lukt. Ik wil dat iemand mij kiest in volle vrijheid. Bewust. Niet omdat ik hem red, of omdat ik hem moet vullen, maar gewoon omdat ik er mag zijn.
Het openstaande deurtje
Soms is afsluiting niet nodig, maar innerlijke rust wel
Toen ik met dat stuk aan de slag ging merkte ik hoe ik nog zocht naar betekenis. Door het helpen (lees: redden) van anderen had ik geleerd om aandacht te krijgen, en van daaruit een vorm van liefde te laten ontstaan. Ik merkte ook dat het mislukken van eerdere relaties (zowel in vriendschap als in liefde) voor extra leegte in mezelf hadden gezorgd, alsof ik dat nooit had afgesloten, alsof er telkens een deurtje was blijven open staan.
Ik had in zielsconnecties geleerd om vanuit mijn hart de ander in levensenergie te voeden (van hart naar zonnevlecht), waardoor ik nooit helemaal tot de liefde in mezelf kwam.
We zoeken allemaal naar dat ene of die ene. En van zodra we het gevoel hebben dat we een sterke band voelen, dat er op zielsniveau iets beweegt, gaan we ons afstemmen op die ander. We zetten onszelf dan als het ware afhankelijk in die connectie, waardoor er energetisch heel veel blijft doorbewegen (ook al is er weinig of geen contact) en we zelf in de onrust blijven omdat er iets ‘open’ blijft, of omdat er energie blijft stromen die nooit helemaal landt of vorm krijgt.
Ik denk dat het heel normaal is dat we zoeken naar dat ‘nodig zijn’, of dat we zoeken naar iets van betekenis, dat we willen deel uitmaken van een verbinding, samen met de ander. Alleen lijkt het er op dat in veel zielsconnecties een energetische afhankelijkheid ontstaat, omdat de verbinding ‘open’ blijft. Meestal zit daar die onrust onder, en dan is het belangrijk om te gaan kijken bij jezelf wat die onrust is. Waar kan jij zelf niet landen, in jezelf, of in het leven? En waar laat je het nog afhangen van de ander, dat er nog iets ‘open’ blijft? En wat als dat ‘open’ gevoel ook gewoon iets is wat mag zijn, wat geen afsluiting nodig heeft?
De liefde in jezelf vinden
Als er geen leegte meer is, vind je gezonde verbinding
Ik voel dat ik nu helemaal ben gestopt met mee bewegen, ik heb geen behoefte meer aan trekken. Ik voel dat ik mezelf niet kleiner wil maken om de ander naar mij te laten komen, om te blijven passen in de dynamiek. Ik voel dat de liefde in rust pas echt iets laat stromen in mezelf, in de zachtheid en in het zijn.
En als er dan geen ruimte is voor mij, in eender welke verbinding, dan weet ik dat dit niets zegt over mij.
Ik wil gekozen worden vanuit rust. Vanuit bewustzijn. Als een vanzelfsprekendheid bijna. Maar dan ook heel bewust. Niet als iemand die iets oplost. Maar als iemand die er gewoon mag zijn. In wie ik ben. In wat ik uitstraal. In wat ik voel.
En ik merk, nu ik dat ben gaan leven, dat de liefde in mezelf meer ruimte krijgt. Alsof het contact met de ander, de connectie die er was, en nog is, ruimte heeft gemaakt voor een diepere connectie in mezelf.
Het voelt alsof de ander eerst mijn missende helft was, dat ik daar aan vasthield. En dat nu die twee stukken in mezelf zijn samengekomen. En de ander slechts een spiegeltje was van dat stuk wat ik al in me had. Het was aan mij om dat ‘missende’ stuk te erkennen, in mezelf. Een mannelijke en een vrouwelijke energie in mezelf. Ik weet niet of dat het juiste beeld is, maar het voelt wel zo.
Het is alsof ik nu, vanuit dat samen laten gaan van die stukken in mezelf, pas voel wie daar echt mee resoneert. Alsof die samengekomen energie in mezelf nu de nieuwe basis is. En dat alles wat opvulling zoekt, geen ingang meer vindt. Omdat er geen leegte meer is. En dat ik van daaruit meer gezonde contacten aantrek.
Van Zielsconnectie naar Zielsliefde
In zielsconnectie deel je energie, in zielsliefde deel je jezelf
Tussen zielsconnectie en zielsliefde zit een enorm verschil. In de eerste vorm deel je energie en lijk je je nog afhankelijk op te stellen van de ander. In de tweede vorm voel je het allemaal in jezelf en kan je eender welke verbinding laten bestaan zonder daar nog iets mee te willen of te moeten. Zo kom je in een gezonde verbinding, iets wat ook gewoon open mag zijn, zonder eindpunt.
Waar bevind jij je in je proces?
Vasthouden betekent niet altijd dat je de ander terug wil, maar vaak wel dat er onregelmatig energie blijft doorstromen naar de ander, vaak met regelmatige onrust als gevolg.
Afsluiten, of vrede nemen met het open stuk, betekent niet dat er geen liefde meer is, maar dat die liefde geen blokkade meer vormt, bijvoorbeeld in je dagelijkse activiteiten en naar andere verbindingen toe.
In een zielsconnectie is het extra belangrijk dat beiden kiezen vanuit autonomie, anders ontstaat er afhankelijkheid.
Soms is vasthouden vermomd als het willen van duidelijkheid, die duidelijkheid ga je dan steeds weer gezoeken bij de ander, in plaats van in jezelf. Je lijkt dan te wachten op een actie, of een verandering in het gedrag van de ander.
Lees meer in deel 2: Over vasthouden of rust vinden in de opening
Lees meer in deel 3: De ander aanvoelen in je eigen energie
Graag inzicht in jouw connectie en helingsproces?
Stuur me een berichtje via het contactformulier op deze website
Of lees meer over persoonlijke begeleiding: Persoonlijk traject
© Leni De Chou