Tweelingzielen/vlammen: Heilige eenheid of romantisch verhaal?
De laatste tijd krijg ik steeds vaker berichten en consultaanvragen van mensen die uitgeput raken door wat ze een tweelingziel- of tweelingvlamproces noemen. Het zijn mensen die jarenlang wachten op iemand, of in een contact blijven wat hen helemaal leegmaakt, omdat hen wordt gezegd dat dit hoort bij het proces. Er wordt gezegd dat de pijn een teken is van een diepere band of connectie. Dat dit iets heiligs en voorbestemd is. Dat dit wordt ondersteund door het universum. En dat het de bedoeling is dat dit tot een ‘unie’ komt.Ik begrijp die verhalen maar al te goed, en weet wat er in de spirituele wereld over wordt verteld, omdat ik er zelf ook doorheen ben gegaan.
Het was al in 2008 dat mij door verschillende mediums en paragnosten werd verteld dat ik mijn tweelingziel had ontmoet. Het was volgens hen voorbestemd, een soort grote goddelijke liefde.
Gelukkig ben ik van nature vrij sceptisch. Iets in mij kon daar nooit volledig in meegaan, ook al voelde het heel intens waar ik mij toen in bevond.
Uiteindelijk liep die ‘connectie’ grandioos verkeerd, achteraf gezien een redding voor mezelf, al heeft dat nog jaren doorgewerkt in mijn systeem.
Nadien volgden nog ontmoetingen die door anderen werden gezien als ‘tweelingvlamrelaties’. Als ik terugkijk bij mezelf op de periode van 2010 tot 2016, dan was dat een heel pijnlijke en verwarrende tijd in het relatiestuk. Ik voelde diepere verbindingen, maar had nooit het gevoel dat het ging om een relatie die er moest komen, of een persoon waar ik iets romantisch mee moest beginnen. Toch zag ik overal op internet de verhalen over tweelingzielen en ik raakte in de war. Was het dan toch een diepere connectie en hoorde de pijn en teleurstelling er bij? Moest ik dit blijven volhouden? Moest ik hier in blijven geloven?
Ondanks de verwarring slaagde ik er toch in om me meer te focussen op de energie en wat het allemaal met me deed. Het was dan ook kort nadien dat ik mijn eerste video’s op youtube plaatste. Ik was toen heel erg bezig met wat me raakte in die processen, wat er mij werd gespiegeld en wat ik voor mezelf kon helen.
Wie mij al langer volgt weet dat ik de benamingen ‘tweelingziel’ of ‘tweelingvlam’ nooit echt heb willen gebruiken. Ik voelde toen al dat dit niet helemaal klopte en me alleen maar vastzette in iets. Het voelde dan voor mij niet meer als een proces, als iets wat hoort te bewegen, maar als een vaststaand iets, een soort lot waar ik niet zomaar aan kon ontsnappen.
Ik weet nog dat één van mijn eerste video’s, waar ik onderscheid maakte tussen tweelingziel/soulmate/karmische relatie, heel veel negatieve reacties kreeg, omdat ik niet leek te geloven in ‘union’.
Ik geloof nog altijd dat we op verschillende lagen kunnen verbinden, energetisch, emotioneel, karmisch. Elke verbinding brengt iets anders in beweging. Sommige openen zacht en rustig, andere confronteren diep en halen veel naar boven.
Een gezonde zielsverbinding laat je groeien. Je merkt dat het lichter wordt, dat patronen zich oplossen, dat je vrijer wordt van de ander, in plaats van afhankelijker.
Wanneer je merkt dat je maanden of jaren blijft hangen in dezelfde cyclus van aantrekken en afstoten, wachten en hopen, is dat volgens mij geen teken van ‘hogere liefde’, maar van vastzitten in een dynamiek die iets anders vraagt. En dat is vooral grenzen stellen, voelen in jezelf, helen en loslaten.
Pijn als een bewijs van liefde
Ik lees het bijna iedere dag wel ergens, dat de pijn er bij hoort. Dat het diepe raken een teken is van een diepere verbinding en een diepere liefde. De meeste mensen die ik ontmoet zijn enorm sensitief. Ze voelen energie en ze voelen dus ook de ander. Ze leven in verbinding en willen dus ook graag groeien daardoor. Dat is alleen maar mooi en kan ik ook alleen maar aanmoedigen.Maar het lijkt alsof de intensiteit van zielsconnecties wordt verward met diepte, en dat pijn een bewijs is van liefde.
Dingen die ik vaak lees of hoor zijn:
- De stilte of afstand is ‘runner-gedrag’ (het ligt dus aan de ander, hij of zij kan de connectie niet aan)
- Als je genoeg aan jezelf werkt, komt de ander terug of herstelt de relatie zich vanzelf.
- Dat het aantrekken en afstoten erbij hoort, dat het een teken is van een echte tweelingzielverbinding.
- Dat het universum jullie telkens opnieuw bij elkaar brengt omdat jullie nog niet klaar zijn met mekaar, of bij mekaar horen.
- Dat de pijn een teken is dat de liefde juist dieper wordt.
- Dat als jij je bewust wordt van je vrouwelijke energie, de ander zich bewust wordt van zijn mannelijke energie (of omgekeerd)
- Dat loslaten betekent dat je ruimte maakt om de ander te laten terugkeren. Dat je niets mag afsluiten, want dat zou de verbinding “afsnijden”.
En het klinkt allemaal hoopvol, maar in werkelijkheid houden die overtuigingen mensen gevangen in een cyclus van wachten en hopen. Pijn wordt daardoor heel rationeel benaderd en gezien als ‘normaal’. Zo lijken velen te gaan helen, maar meer voor de ander en voor het goed van de relatie of connectie, in plaats van voor zichzelf.
Ik geloof absoluut dat innerlijk werk invloed heeft op onze relaties. Meer zelfs, als we één iets helen vanuit één bepaalde dynamiek of relatie, dan heeft dat gelijk invloed op al onze connecties, omdat het iets ruimte geeft in onszelf.
Alleen is heling geen sleutel tot het veranderen van de ander. En dat is waar velen dan ook op wachten: tot de ander verandert (of met hen mee verandert).
Ik weet dat ik in mijn eerste video’s ook zaken heb aangegeven die hierbij deels aanleunen. Alleen merkte ik al gauw dat mijn ervaring toch anders was dan die wat ik vandaag bij cliënten zie.
Toen ik die video’s maakte, voelde ik vooral rust. Ik was niet bezig met de vraag of het ooit een relatie moest worden. Ik ervaarde die verbinding als iets wat me energetisch en emotioneel raakte, wat mij deed overlopen van liefde, wat mij hielp mezelf beter te begrijpen. Het was een verrijking, geen strijd. Mijn focus lag op de energie, op wat het in mij bewoog en niet op wat ik wilde dat het zou worden.
Wat ik nu zie, is dat veel mensen diezelfde woorden (afstand is nodig, of de ander moet eerst helen) gebruiken, maar vanuit een heel ander gevoel. Ik voel bij velen zoveel angst, gemis en een enorme drang om vast te houden. Mij bracht het altijd een vorm van zachtheid, rust en inzicht, terwijl ik zie dat het anderen net verlamt of gaande houdt in een stress. De verbinding die ons zou moeten openen en laten groeien, lijkt dan het hele leven over te nemen, vaak ten koste van werk, vriendschappen en eigen energie. En dat kan nooit de bedoeling zijn.
En precies dat verschil is wat me vandaag zo bezighoudt, en waar ik het zelf moeilijk mee krijg in consulten. Hoe kan iets dat in wezen bewustzijn en liefde zou moeten brengen, zo kan leiden tot wachten, hopen en uiteindelijk zelfverlies.
Ik merk dat dit me de laatste tijd zelfs belemmert in mijn werk. Niet omdat ik mensen wil afwijzen, maar omdat ik voel hoe moeilijk het wordt om echt te begeleiden als iemand vasthoudt aan een verhaal dat pijn blijft goedpraten.
De verslavende dynamiek
Wat velen niet beseffen, is dat deze relaties verslavend kunnen werken. De emotionele cyclus doet hetzelfde met ons brein als wat een gokmachine doet. Eerst contact en dan weer afwijzing, en na de stilte weer een klein teken van hoop. Je blijft als het ware op de knop drukken, wachtend op dat ene moment waarop er weer iets positiefs gebeurt en die ‘beloning’ geeft opluchting en een vals gevoel van liefde/aandacht. Velen zullen dat dan ook herkennen vanuit hun jeugd: als ik maar genoeg moeite doe, zal ik gezien worden, zal ik liefde of aandacht krijgen. Zo denken velen dat ze vechten voor een zielsliefde, terwijl het eigenlijk gaat om het herhalen van een eerder trauma.En net dat maakt zielsverbindingen of intense contacten zo interessant: ze geven ons de kans om te helen vanuit onze manier van hechten. Alleen kan dat enkel gebeuren als we deze connecties heel realistisch gaan bekijken en ze niet gaan verpakken in iets spiritueels, of iets wat zo hoort te zijn.
De ethische grens tussen mediumschap en therapie
En wat ik ook steeds vaker zie, is dat sommige mediums of energetisch coaches dit verhaal onbewust mee in stand houden. Ik weet dat ik hier een ‘gevaarlijk’ onderwerp aanhaal, maar het moet me toch wel echt van het hart. Ik krijg zoveel cliënten die door meerdere coachingtrajecten zijn gegaan, omdat hen werd gezegd dat ze na de heling en het werken aan zichzelf zouden herenigd worden met hun tweelingziel.Er zijn therapeuten of coaches die hun mediumschap combineren met persoonlijke begeleiding, terwijl ik vind dat deze eigenlijk zouden moeten losgekoppeld worden van mekaar, of op z’n minst mekaar zouden moeten aanvullen.
Als een medium aangeeft dat de verbinding nog steeds bestaat, of toekomstgericht gaat ‘voorspellen’ dat dit vroeg of laat wel vorm vindt in een relatie, en daarnaast therapie aanbiedt in de vorm van ‘werken aan jezelf’, dan vind ik persoonlijk dat er een hoop wordt in stand gehouden via consulten en therapie die niet correct is, iets wat ethisch niet verantwoord is.
Ik vind het zelf als spiritueel consulent ook best moeilijk om daar een evenwicht in te vinden, dat geef ik eerlijk toe. Want vanuit het invoelen op de situatie tussen twee mensen kan je best veel inzichten geven. Alleen is het dan enorm opletten dat de aandacht niet volledig verschuift naar de ander, en waar die persoon staat in zijn of haar proces. Ik merk dat dat cliënten soms jarenlang vastzet afwachten en twijfel, in plaats van helemaal vrij te worden. Want uiteindelijk komt het dan weer neer op het wachten op de ander, tot de ander verandert. En dat is nu net de energetische afhankelijkheid die je dient te doorbreken.
Waar komt het idee ‘tweelingzielen’ eigenlijk vandaan?
Het idee dat twee mensen twee helften van één ziel zijn, is veel ouder dan we denken. Wie daarover wil lezen, kan verder gaan via de link hieronder. Ik heb hier wat over opgezocht en samengevat. Het beeld kwam al veel eerder naar voor in bepaalde religies en tradities, en is met de tijd een romantisch iets geworden.Lees hier verder: De oorsprong van het Tweelingziel-verhaal
Terug naar je essentie
In wezen zijn we allemaal al één, zijn we allemaal al heel. Ik geloof dat het de bedoeling is dat we die eenheid weer voelen in onszelf. Connecties en relaties kunnen heel veel in onszelf losmaken, en ons die eerste stappen laten zetten op dat innerlijke pad, die weg naar binnen.- Emotionele connecties openen ons hart, in alle zachtheid en herinneren ons aan de liefde in onszelf.
- Energetische connecties laten ons energie voelen, maken ons bewust van iets groters, en laten ons voelen waartoe we in staat zijn. Dit is de kracht achter manifestatie, verwezenlijking en groeien in je spirituele gaven.
- Karmische verbindingen laten ons dan weer voelen waar we nog kwetsbaar zijn, waar we nog stukken van onszelf weggeven, waar we nog niet volledig onze plek durven innemen. Als we daar durven naar kijken, kunnen we een groot deel van ons verleden helen en vanuit bevrijding weer verder in het leven.
De echte vereniging (union) zit nog altijd in jezelf, de vereniging van je hart en ziel. Jij die mag voelen wie je echt bent, wat je echt in je draagt. En als dat gebeurt, verandert elke ontmoeting of contact in iets wat al compleet is, wat rust geeft. Diepe liefde gaat niet altijd door pijn. Meer zelfs: liefde hoort niet pijnlijk te zijn. Liefde is zacht en rustig, brengt je in een flow en een veiligheid.
© Leni De Chou