Luisteren naar mijn lichaam - Mijn verhaal 2023
In het afgelopen jaar heb ik een aantal waardevolle inzichten opgedaan, vooral op het gebied van gezondheid, waardoor ik eindelijk eens stevig met mezelf aan de slag kon.Ik deel dit vooral om aan te geven dat je in alles een kracht of motivatie kan vinden, en dat wat eerst als een tegenslag leek, uiteindelijk een zegen kan zijn.
Het was vorig jaar, eind augustus, dat ik opnieuw last kreeg van nachtzweten en misselijkheid. Ik had dit eerder al meegemaakt en ik wist dat mijn lichaam al enkele jaren reageerde op hormonale schommelingen. PCOS/Stein-Leventhal syndroom is de diagnose die ik al heel vroeg kreeg, waarbij ik geen (regelmatige) menstruatiecyclus heb.
Dit keer waren mijn klachten veel meer uitgesproken en zeer lastig om mee om te gaan. Normaal de dag doorgaan ging niet meer, en slapen werd een heel erg lastig. De (medische) behandeling die ik hiervoor al jaren kreeg, bleek niet meer voldoende te zijn.
Ik sukkelde door tot na Nieuwjaar, een op en af, met wisselende klachten. Ik werkte al een tijdje met EFT en Access Consciousness, maar kon nooit echt tot de kern komen van de onbalans in mijn lichaam.
Gelukkig stopte het nachtzweten na Nieuwjaar, na een stevige ontgifting en het werken rond het richting geven van mijn vrouwelijke energie (kracht).
Maar de misselijkheid bleef aanhouden. De dokter vertelde me dat dit lijkt op ochtendmisselijkheid, omdat dit ook voortkomt uit een hormonale verandering. Ik moest steeds vaker consulten annuleren omdat dit onpasselijke gevoel zomaar uit het niets kon opkomen.
Omdat ik steeds meer druk voelde op mijn maag, liet ik een echo nemen. Daaruit bleek dat mijn lever het toch niet goed deed, deels door een niet zo goede afgifte van gal (ik leef al bijna 20 jaar zonder galblaas), en deels door een ingeklapte rib die mogelijks op mijn organen drukt.
Gelukkig vond ik snel verlichting via de osteopaat. De misselijkheid was er enkel bij rechtop zitten, waardoor ik lang half liggend werkte.
Eind februari ging het helaas weer de verkeerde kant op. Ik had niet door dat ik al een tijdje oververmoeid was en tegen een burn-out aanhikte. Ik was erg vergeetachtig en kon me steeds minder concentreren. Soms was ik volledig gedesoriënteerd en was ik me niet meer bewust van tijd of ruimte. Omdat ik dit alles weet aan de vermoeidheid, had ik niet door dat mijn lichaam niet naar behoren werkte. Ik had uiteindelijk het geluk dat dit snel door mijn dokter werd opgemerkt. Ik ga hier verder (nog) niet op in, omdat dit een behoorlijk enge ervaring voor me was. Toch besef ik dat mijn lichaam me toen al een duidelijk signaal gaf, en dat ik er aan voorbij ging.
Maar zoals het altijd gaat als je niet voldoende naar je lichaam luistert, komen al snel de volgende klachten. Dit keer was het mijn linker kaakgewricht wat opnieuw pijn begon te doen. Een afwijking in mijn mond (vermoedelijk gekoppeld aan EDS of een andere vorm van collagenose) zorgde op mijn 16de al voor problemen, maar ik kon gelukkig telkens verder zonder operatie. Helaas bleek alles nu weer vast te zitten zodat een bezoek aan de stomatoloog/kaakspecialist nodig was. Ik sukkelde nog enkele weken door, moeilijk praten en slikken, en een linkerkaak die (vooral ’s morgens) helemaal vast zat.
Mijn ouders namen ooit de beslissing om me niet te laten opereren, toen dit voor de eerste keer door een specialist werd bekeken. Ik zou het ook niet anders hebben gewild, aangezien EDS in het begin van de jaren ’80 nog niet zo gekend was. Ik kon me steeds redden met opbeetplaatjes en nachtbeugels, om zo de spanning van mijn kaken te houden en geen al te grote problemen te krijgen met slikken.
Maar nu, na vele jaren, kwamen deze klachten terug. Voor mij een teken dat ik werd geraakt door iets wat ik in mijn jeugd had meegemaakt. Via een sessie kwam ik uit op thema’s als: me buitengesloten voelen, niet gezien worden, niet durven spreken, mijn plaats niet innemen,…
Ik ging hiermee aan de slag en mijn klachten verdwenen na enkele weken.
Ik kreeg in dit stuk een enorm inzicht toen ik een ‘nee’ kreeg van mijn familie (mijn vader en broer) als het gaat om financiële steun bij een eventuele operatie. Hierdoor voelde ik opnieuw de pijn van afwijzing. Alweer werd ik niet erkend in mijn fysieke pijn, waardoor een emotionele blokkade zichtbaar werd. De pijn van het niet serieus genomen worden. De pijn van het telkens alleen te moeten ondergaan, of van niet gesteund te worden. En uiteindelijk ook specifiek de pijn van afwijzing door mannen, iets wat ik blijkbaar al heel mijn leven ken. Dit alles leidde me opnieuw naar familiesystemen, iets waar ik een tiental jaar geleden ook al stevig mee aan de slag ging via familieopstellingen. Ik ging na in hoeverre ik mijn plek had in mijn familiesysteem, en hoe de verhoudingen waren t.o.v. mijn ouders. Heel opvallend was dat de dynamiek compleet was veranderd, vermoedelijk sinds het overlijden van mijn mama. Genoeg materie om mee te werken dus, en ook heel veel wat me duidelijk werd. Ik kreeg heel veel inzichten, vooral rond mijn fysieke klachten en hun oorsprong.
Maar alsof het nog niet genoeg was, merkte ik eind april twee knobbeltjes in mijn linkerborst. Ik sloeg in paniek en het gevoel dat daar iets zat wat er niet hoorde te zitten maakte me extreem nerveus. De dokter kon me voorlopig geruststellen. De hormonale veranderingen in mijn lichaam doen nu ook heel veel op dat vlak. Het was dus even wachten op mijn maandstonden en hopen dat er wat veranderde. Ik besliste intussen om mijn hormonale behandelingen stop te zetten, en te kiezen voor een ‘lichtere’ aanpak.
Een keerpunt
Maar toch… het was genoeg geweest voor mij. Ik kon niet meer. Ik kon het niet meer opbrengen om enkel maar te werken en te slapen (als dat laatste al lukte), alleen maar om financieel rond te komen, en mijn medicatie en behandelingen te kunnen betalen. Er was iets in me gekeerd en ik schoof alles aan de kant. Ik zocht iemand om mijn emails te beantwoorden en gaf mezelf ‘verlof’. Ik zette mijn oranje connection flow midden in mijn woonkamer en ging werken via mijn vrouwelijke energie. De kamer vulde zich met een heel mooi kristal raster. Ook ging ik op zoek naar iemand die me degelijk kon begeleiden en coachen, wat uiteindelijk ook geen makkelijke zoektocht bleek te zijn. Ik merkte dat ik eigenlijk al veel kennis had, maar dat het me niet lukte om het me eigen te maken. Het voelde als een drempel waar ik maar niet over heen raakte.Ik kwam terug uit bij familiesystemen omdat mijn angst, vooral om eventuele nodige operaties of behandelingen niet te kunnen betalen wegens het wegvallen van een financieel vangnet, heel groot was.
Hoe erg het toen ook voelde, ik ben enorm dankbaar dat ik die ‘nee’ van mijn familie heb gekregen. Het liet me voelen dat ik mocht komaf maken met een pijn, door afwijzing. Ik kon dit thema zelfs doortrekken naar de meeste van mijn klachten: afwijzing als meisje/vrouw, afwijzing als eerste kind, afwijzing in mijn zijn (eigen interesses, gaven, beperkingen/talenten). Ik kwam er vooral achter dat ik mezelf nooit had erkend vanuit mijn talent en aanleg voor bepaalde zaken, omdat ik had geleerd dat ik niet zo mocht zijn. Er was mij geleerd dat ik een ‘handicap’ had, een soort afwijking, waardoor ik er nooit helemaal mocht zijn. En ook al ben ik er de laatste 15 jaar behoorlijk in geslaagd om aan de slag te gaan vanuit mijn beperkingen (wat uiteindelijk mijn talenten bleken te zijn), ik had mezelf nog niet volledig erkend. Meer zelfs, er zijn de afgelopen jaren, en zeker na het verlies van mijn mama, behoorlijk wat momenten geweest dat ik mezelf heb afgewezen, net zoals ik dat telkens had ervaren vanuit het gezin waarin ik ben opgegroeid.
Ik zit momenteel nog middenin een proces: het omgaan met de overgang, of op z’n minst de premenopauze, en tegelijk mezelf erkennen als vrouw. Ook het leren zorgen voor mezelf, en mezelf die plek gunnen, t.o.v. mijn ouders en mijn broer. Iedere dag weer kiezen voor dat wat mij vooruit helpt, wat mij doet groeien, en daarbij vooral mezelf centraal stellen.
Ik wil me vooral focussen op dat waar ik goed in ben, en hoe ik dit kan inzetten, via mijn zaak of een andere weg. Ik wil me niet langer laten leiden door de angst om tekort te komen, niet alleen op financieel vlak maar ook als mens.
Ik richt me nu volledig op het spirituele, en dan bedoel ik vooral het diepere stuk in mezelf. Ik merk dat het vrouwelijke deel in mezelf heel veel aandacht vraagt, en dat daar ook de oplossing ligt. Het zorgen voor mezelf, toch net iets boven het zorgen voor anderen. Het telkens stilstaan bij wat ik aandacht geef, en me afvragen of dat me helpt in mijn verdere groei en de verwezenlijking van mezelf. Want zo voelt het nu: ik ben iets aan het verwezenlijken wat van diep in mezelf komt. Het is tijd om het helemaal van mezelf te maken en vorm te geven in mijn leven.
Of ik mijn zaak ga kunnen verderzetten, zeker met de huidige kosten, weet ik niet. Maar ik vertrouw er wel op dat ik datgene mag doen wat volledig bij mij hoort, en dat het leven me zal voorzien in dat wat ik nodig heb.
Ik heb de steun van het universum, zoals ik dat altijd zo mooi kan voelen, maar ook de steun van mijn mama aan de andere kant. Ik voel haar aanwezigheid de laatste weken heel sterk en het raakt me diep. Haar aanwezigheid helpt me om op een andere manier te voelen. Het is alsof er een heel ander deel in mij wakker wordt. Ik leer nu op een andere manier waar te nemen, deels door het voelen, maar ook puur door het ervaren en deze ervaring in me op te nemen. Ik heb reeds een paar heel bijzondere meditatieve ‘licht’ momentjes mogen ervaren, waarbij mijn waarneming heel anders werd. Duidelijk iets nieuws wat ik verder mag gaan ontdekken.
Mijn lichaam toont me de weg, en die zal heel anders zijn dan het afgelopen jaar. Ik voel me enorm gesteund, op vele vlakken. Ik voel me gedragen op een zeer bijzondere manier. Ik voel dat ik nog heel veel te ontdekken heb. Ik kan alleen maar hopen dat dit mijn nieuwe start is, na een behoorlijke rouwperiode. En misschien is dit ook het afscheid van mijn oude ik, of een deel van mijn leven wat me de nodige lessen heeft gegeven. Het is iets wat ik nu definitief kan en mag afsluiten.
Ik heb me voorgenomen om opnieuw meer te gaan delen vanuit mijn eigen ervaring. Voorlopig doe ik dit via mijn schrijven, maar misschien komen hier later ook nog video’s uit voort.
Wie zich op één of andere manier herkent in mijn verhaal, mag altijd contact opnemen. Ook ben ik op zoek naar vrouwen die ervaring hebben met menopauze, hormonale migraine en PCOS. Laat me zeker iets weten, we kunnen nog zoveel van mekaar leren.
Liefs,
Leni
